Loes: “Na bijna 4,5 jaar tobben, rekende ik dankzij Bokspyschotherapie af met mijn loodzware depressie. Er kwam weer licht, lucht en ruimte in mijn leven. Mijn huis werd weer een veilig thuis. Ik ben dankbaar voor de subtiele veranderingen die zich geheel onmiskenbaar manifesteerden vanaf het moment dat ik mijn eerste stap in de ring zette.”
To boks or not to boks
Geen verhaal over het verleden, maar over het heden. Over herstel en dat dat mogelijk is. Dat las ik vaak genoeg. Alleen vroeg ik me altijd vertwijfeld af hoe dat dan mogelijk was. Ik zal niet de enige zijn die door omstandigheden in een groot diep gat viel. Een gat waar de angst regeert en waar het zo zwart en uitzichtloos is, dat de dood eigenlijk nog de enige oplossing lijkt. Dacht ik... Mijn hulp bleek uit onverwachte hoek te komen: de hoek van de boksring. Dankzij Bokspsychotherapie kroop ik langzaam weer uit dat zwarte gat, terug naar het licht. Graag deel ik mijn verhaal in de hoop andere mensen te inspireren en daarmee nieuw perspectief te bieden.
Als praten niet meer helpt
Wegens depressie en angsten had ik al een jarenlange analytische therapie achter de rug die mij veel inzichten en hernieuwde levensvreugde had gebracht. Door deze inzichten kwam ik echter achter een akelige waarheid waardoor ik opnieuw in een zware depressie raakte. Praten hielp deze keer niet meer. Lichaamsgerichte therapie leek een logische vervolgstap. Het voelde als een warm bad, waar ik voor het eerst bewust totale ontspanning mocht ervaren. Toch bracht dit niet de gewenste verlichting waar ik zo naar verlangde. In schril contrast met mijn volledige apathie, snakte ik ernaar om als een waanzinnige uit mijn dak te kunnen gaan. Dus ging ik op zoek naar bokstherapie in de hoop dat ik net zoals een sputterende auto, na enig duwen weer zou gaan rijden en weer op stoom zou kunnen komen.
Bokspsychotherapie
Ik stuitte op Bokspsychotherapie. Na het lezen van de geringe beschikbare informatie, was ik direct enthousiast. En zo kwam ik terecht bij Masja Otter: psychotherapeute gespecialiseerd in trauma en angst. Van Masja leerde ik over de Window of tolerance. Over hoe je daar, als de omstandigheden niet meer te behappen zijn, uit kunt schieten naar zowel de boven- als naar de onderkant. En dat zowel bij de hyper- als bij de hypo-arousal bepaalde typerende kenmerken horen. Ik had daar eerder al iets over gehoord bij een workshop over dissociatie, maar helemaal begrijpen deed ik het toen niet. Laat staan dat ik door had hoezeer dit op mijzelf van toepassing was.
Tot leven gewekt
Ik bleek in een zogenoemde ‘staat van bevriezing’ te verkeren en moest op de een of andere manier weer tot leven gewekt worden. En nee, niet door de kus van een prins op zijn witte paard. Fysieke inspanning in de vorm van Bokspsychotherapie bleek de oplossing te zijn voor mij. En zo gaf ik dus op mijn 65ste acte de présence in de boksring bij Eugene Sedney, boksschoolhouder in Zeist. En mocht ik zelf ervaren hoe deze zeer bijzondere therapievorm werkt, vanuit de minstens zo bijzondere samenwerking tussen een psychotherapeut en een boksleraar die elkaar een paar jaar geleden bij toeval hadden gevonden.
‘Spel’ in de ring
Na wat vriendelijk sparren begon Eugene me ineens achteruit te drijven. Het ‘spel’ in de ring begon en ik dacht: “Oooooo, waar gaan we heen en waar wil hij mij hebben?” Totale onderwerping dus. Zodra ik dat door had, dacht ik de volgende keer dat ik klem gezet werd. ”Wat nou, jij mij in een hoek duwen? Ik duw terug. En als dat niet voldoende is dan dans ik weg van de plek waar jij mij klem wilt zetten. En als dat niet lukt, of het wordt me gewoon te gortig, dan ga ik helemaal van je weg.” Eugene bleek subtiel. Hij reageerde op mijn krachtsinspanningen en ging achteruit. Victorie!
Waardevolle inzichten
Het is lastig om kort te beschrijven wat er in de ring precies gebeurt. Hoe het proces exact werkt dat met behulp van Eugene in de ring en Masja die alles aanschouwt, vraagt, prikt en reflecteert, deskundig wordt begeleid. Ik weet alleen dat het mij waardevolle inzichten heeft gegeven en belangrijke lessen heeft geleerd. Het is zo’n mooie, bijzondere ervaring om op deze manier fysiek te ervaren hoe je in het leven staat. En je daardoor ook echt beter te voelen. De clou zit natuurlijk ook in het feit dat je dan tevens in staat zou moeten zijn om te kunnen genieten van deze overwinning. In plaats van het rationeel onderuit te halen door te bedenken dat je natuurlijk helemaal niet krachtig genoeg ben om Eugene in een hoek te zetten. Maar soms liet Eugene zich niet terugdringen en omdat ik ook geen centimeter week stond ik daar met mijn bovenlichaam achterover gebogen een beetje onhandig van me af te meppen.
Vertrouwen op mijn lichaam
Daarnaast waren er ‘de terugkerende reeksen’ in de ring. Bedoeld om te leren vertrouwen op je eigen lichaam. Want terwijl mijn ratio krampachtig probeerde bij te houden welke stoot eraan kwam, hobbelde ik eigenlijk achter mijn lichaam aan. Een lichaam dat allang wist wat de juiste volgorde was. De eerste reeks, hoewel best lastig te onthouden, was toch ook een leuke uitdaging. Bij de tweede nieuwe reeks raakte ik verward en in paniek. Bang en overtuigd dat het me niet zou gaan lukken. Maar Eugene bleek geduldig. Hij legt uit, doet voor, herhaalt. Maar hij had net zo goed Chinees kunnen praten, want er drong simpelweg niets tot me door. Ik haalde alles door elkaar. Helemaal toen deze twee reeksen samen achter en door elkaar uitgevoerd moesten worden. Faalangst sloeg toe, blokkeerde het leervermogen en miskende de capaciteiten van mijn lichaam. Ik kan niet beschrijven hoe groot de euforie was toen ik toch in staat bleek gedachteloos mee te gaan met de vloeiende bewegingen van mijn eigen lichaam.
Leren leren
Naast kennis van en vertrouwen in je eigen lichaam, draait het onder andere ook om het leren leren. En om het bewust ervaren van het plezier daarin. Leren dat leren tijd kost, herhaling nodig heeft en dus niet al na één keer perfect hoeft te zijn. Dat je fouten mag maken, mag stuntelen en het belangrijkste: dat je daarvoor niet veroordeeld wordt. Het kunnen genieten van de vorderingen die je maakt. En een mooie gelegenheid om met een fikse rechtse directe dat altijd en eeuwig aanwezige ondermijnende stemmetje de ether uit te meppen.
De weg omhoog is gevonden
Bij aanvang van deze therapie werd mij verteld dat deze vorm niet bij iedereen aanslaat. Als de dood was ik dat dat net weer bij mij weer het geval zou zijn. Maar kijk aan, het wonder voltrok zich. Na bijna 4,5 jaar tobben, rekende ik dankzij de Bokspsychotherapie met Masja en Eugene af met mijn loodzware depressie. En dat gebeurde eigenlijk al best snel na het starten van de sessies. Er kwam weer licht, lucht en ruimte in mijn leven. De angst liet zich dempen. Ik werd me bewust van mijn bestaansrecht en kreeg weer interesse in de wereld om me heen en bovenal in mezelf. Mijn huis werd weer een veilig thuis. En dat is nog maar een kleine greep uit de verschillende subtiele veranderingen die zich geheel onmiskenbaar manifesteerden sinds ik mijn eerste stap in de ring zette.
Waarom dit verhaal?
Waarom ik dit verhaal deel? Omdat ik het zo’n ontzettend mooie en overweldigende ervaring vind dat ik dit iedereen gun. Deze therapievorm is vrij jong en nog redelijk onbekend. En vooralsnog, bij mijn weten, alleen in Zeist op deze manier te volgen. Er worden nieuwe mensen opgeleid, maar voorlopig zul je ervoor moeten reizen als je niet uit de buurt komt. Maar ook al kom je uit Lutjebroek, ik verzeker je dat het de fysieke en mentale reis meer dan de moeite waard is. En ligt deze Bokspsychotherapie niet binnen jouw bereik, dan kan alleen flink sporten ook al verlichting geven. Een fikse krachtsinspanning (en bijbehorende endorfine) wordt door lichaam én geest zeer op prijs gesteld. Ik weet als geen ander hoe moeilijk het is om die stap te zetten als je diep in de put zit, maar geef je zelf de kans! Het heeft mij mijn leven weer teruggegeven!
